Ramadan anders dan gewend

Assalamu aleykum wa rahmetullah

Als je mij vorig jaar zou vragen hoe mijn Ramadan eruit had gezien, had ik je waarschijnlijk iets heel anders verteld.

Wie ben ik? Ik ben Hatice Yildiz, 24 jaar, leerkracht in Nederland en een student in Turkije. Ik heb er altijd van gedroomd om de Arabische taal vloeiend te spreken en te begrijpen.  In september ben ik verhuisd naar Turkije om een islamitische studie te volgen. Op dit moment volg ik een pre-bachelor, waar ik fulltime Arabisch studeer en daarbij dus mijn droom verwezenlijk. 

Vóór deze omstandigheden droomde ik melancholisch over een Ramadan waarbij we elke tarawih zouden bijwonen in verschillende grote moskeeën, gevuld met massa’s aan broeders en zusters die gezamenlijk een doel voor ogen hebben: de Ramadan met een voldaan gevoel beleven. Dat ik, na suhur en voor school, de plaatselijke moskee zou bijwonen voor Koranrecitaties. Tuurlijk is dit beeld romantischer dan het in werkelijkheid zou zijn. Maar hé, alles begint met een wens en een droom.

De huidige situatie met corona heeft onze plannen tenietgedaan. Met een naderende Ramadan waren mijn man en ik best verward over het nieuws dat moskeeën de deuren zouden sluiten, omdat we dit nooit eerder hebben meegemaakt. Enigszins was de angst aanwezig dat we deze Ramadan niet optimaal zouden kunnen beleven, dan heb ik het meer over het terugkeren naar de ware ik als dienaar van Allah.

Wij hebben toen besloten om ons allereerst nog beter voor te bereiden op de Ramadan, door onder andere elke ochtend na het gebed hoofdstukken te lezen over het vasten.

Daarnaast heb ik een plan opgesteld om bepaalde soera’s te memoriseren, deze te bestuderen, de Koran elke dag te lezen en kennis op te doen.

Samen hebben wij besloten om naast de dagelijkse gebeden thuis de tarawih gebeden voort te zetten als een mini djema´ah.

In voorgaande jaren heb ik ook doelen opgesteld en plannen gemaakt voor de Ramadan. Aangezien ik een “planningdisorder” heb, heb ik ze nooit helemaal kunnen behalen. Nu ik die doelen met iemand deel, maak ik ook deel uit van het proces van iemand anders. Hierdoor lijkt het mij makkelijker om mijn vooruitzichten te verwezenlijken, ook heb ik mijn telefoon in mijn sleutelbakje gezet naast de voordeur en besloten het apparaat enkel te gebruiken als ‘dé telefoon’ en heb mij voorgenomen om mijn socialmediawereld pas weer te betreden ná de Ramadan. Een soort phonedetox zou je het ook kunnen noemen. Tuurlijk kom je leuke en mooie berichten op sociale media over de Ramadan tegen, maar zeg nou zelf, hoeveel tijdsverlies brengt die ene positieve post met zich mee, en hoe groot is de effectiviteit op jezelf?

Ondanks het verdriet en het missen van de saamhorigheid in de Ramadan, denk ik toch dat deze omstandigheden mooie kansen met zich meebrengen, zo hebben wij minder afleiding en meer tijd om onszelf te ontwikkelen. Ook kunnen wij tot rust keren in een wereld waarbij we continu van hot naar her aan het rennen zijn. De kunst zit hem in het omkeren van een onvoorziene omstandigheid in groei en profijt. 

Tot slot wil ik iedereen een geweldige Ramadan wensen zoals ze nog  nooit eerder hebben ervaren en een waarbij we de openbaring van de Koran in ons hart kunnen voelen.